Dinuguan

Dinuguan

 

Tila hindi kayang pagurin nang isang katerbang buhanging hinahalo nila sa semento at pagbubuhat nito sa ikatlong palapag na ginagawang gusali ang kapaguran ni Selso. Kung nakakakuha ng tiyempo ay umuuwi ito sa bahay  nang mas maaga sa itinakdang oras na uwian ng mga empleyado sa konstraksyong pinapasukan nito.

  

Tulad nang hapon na ito na ang mga butiki sa kisame lamang ang saksi. Ginising niya si Julia sa pamamagitan ng mga mapupusok na halik mula sa paa pataas ng tuhod, hita, balakang, dibdib, leeg at mga labi nito. Huminto siya pansamantala sa labi nito na tila duon naka sumpong ng hinahanap na kaligayan. Kusang nangalaglag sa sahig ang panakip nila sa katawan. Ang panakip na siyang naging dahilan ng pagkakasala ng tao sa diyos. Na ang tao’y dapat walang hiya. Walang dunong sa kanilang ginagawa. Ang lahat ay walang dahilan. Puro kailangang katawan lamang.

At duon ay nakalimutan na niya pansamantala ang dahilan ng pag-uwi niya ng maaga, ang hapdi ng sikmurang dala ng gutom na hindi pa siya nanananghalian.

 

Kagaya ng mga nauna ay walang magawa si Julia kundi ang ibalik ang nawalang ulirat at gantihan ang mga halik ni Selso. Kailangan niyang higitan ang mga naunang ipinamalas na kagalingan nito sa pakikipagtalik. Kailangan niyang makamit ang ekspektasyon ni Selso sa kanya. Ayaw nitong maulit ang minsang pagkadismaya nito sa kanya at imbes na halik ang iganti sa kanya ay mga suntok at sampal ang iginawad nito. Hindi na daw ba siya matututo.

 

Gamit ang sandata ng kasanayan at kaalaman sa kiliti nito ay muling tinangka niyang patakasin sa katawang lupa ang kaluluwa ni Selso. Gawing baliw ito. Ang tao’y muling nagsahayop. At ang hayop ay naging tao.

 

Naglaban ang kanilang mga dila. Espadahan na walang pagkasugat. Kung noo’ng una ay nakahihiwa pa sa damdamin niya iyon ay ngayon ay tila sanay na sanay na ang kanyang katawang lupa sa ganoong eksena. Nawala na ang kanyang hiya. Binura na nito ang kalapastangan bilang isa man lamang siyang babae.  Bakit pa kinakailangang daanin sa iyak kung pwe-pwede namang gawing matamis ang isang mapait na bagay, ang sabi niya sa kanyang sarili. Pinilit niyang unawain ang lahat. Pinilit niyang tanggapin na sadyang malibog ang mga lalaki. Pinilit niyang ganoon na talaga si Selso. Pinilit din niyang sadyang ganoon na siya. Parausan.

 

Nagpagulong-gulong sila.Ang mga kamay ni Selso ay tila isang manlalakbay na hindi alam kung saan pupunta. Paroo’t parito sa kabuuan ng katawan ni Julia. Dumudulas ang bawat himas. Nang magsawa sa ginagawa ay namasyal ang mukha nito sa likod, sa dibdib hanggang bumaba sa pagitan ng kanyang mga hita. Pinilit pawiin ang pagka-uhaw sa kakaunting katas na bumubulwak sa kaselanan ng kaharian nito.

 

Walang hanggang pag-ungol lamang ang ginanti ni Julia. Hindi siya makawala sa bisig ni Selso. Wala siyang magawa kundi ang ipihit ang mga ulo mula kaliwa hanggang kanan- pakaliwa. Sinabunutan niya ito ng matindi na tila lalong ikinatuwa ng huli. Masmasakit-masmasarap ika nito.

 

Nang magsawa si Selso ay natiyak niyang panahon na upang pakawalan ang natitira pa niyang lakas. Ang lakas na handang gumapi kanino man. Hinila niya si Julia. Inihanda sa kanyang gagawin. Sa gagawing pagpasok sa katauhan nito. Kumubabaw ito at itinusok ang buong tanda ng kanyang pagkalalaki. Umulos ng sunod-sunod. Hindi kayang pawiin ng malamig na hangin mula sa bentilador ang kumakawalang init sa katauhan nito. Butil-butil ang pawis na nanunulay sa mga braso nito bago niya narating ang sukdulan ng pagsabog ng kanyang kamandag. Ang walang hanggang kamandag na kayang pumatay ng lahat. Ngunit para kay Julia ay mabuti na ito kaysa magbigay pa ng panibagong buhay na kayang-kaya rin niyang patayin. Nang kanyang kalibugan.

 

Bumagsak si Selso sa matigas na kama habang hinahabol ang paghinga. Pumikit ito panandalian ngunit bago pa siya nakatulog ay duon niya na alaala na gutom na nga pala siya. Isa-isang pinulot ang mga saplot niya na naglaglagan sa sahig.

 

Dumiretso sa kusina at nagbungkal ng makakain. Ngunit wala siyang natagpuang magpapatigil sa pagkalam ng kanyang sikmura. Muli niyang binalikan ang nuo’y nakahiga pa ring si Julia na nababalutan na ng kumot. Ganoon naman siya na sa tuwing iiwang mag-isa. Duon bumabalik ang kanyang hiya. Duon kapag tapos na siyang muling maangkin.

 

Pagkakita kay Selso ay mabilis na nagbangon si Julia. Hinarap ang mga pangangailangan nito. Alam na niya na kung ano pa ang kina-kailangang muli nito. Ang panibagong pagsisilbi. Iyon lamang daw naman ang kanyang silbi at ang gawin siyang madalas na arenola. Ngunit wala na daw dapat makaalam nito maliban sa kanilang dalawa kung ayaw niyang malintikan sila. Wala.

 

“Asan na ang ulam? Ano ba ang niluto ng nanay mo?”

 

“Dinuguan po,”

Author: dyeppri